Biraz film yorumu gibi olacak ama aslında öyle değil. Çünkü sadece tek bir noktaya parmak basacağım. Böyle bir huyum var işte, koskoca filmden tek bir noktayı alıp tüm filme mâl ediyorum. Neyse, değineceğim kısma gelirsek...
127 saat filmini izlemişsinizdir. Maceracı gencimiz herkesten habersiz bir başına kanyonlarda gezinirken bir kaya parçasına sıkışıyor ve 127 saatini ondan kurtulmaya çalışarak geçiriyor. Ve sonunda da .. neyse hadi sonunu söylemeyim izlemeyen vardır, bu saatten sonra ne izleyecekse artık gerçi..
Filmde bu genç bi ara şöyle bir şey diyordu
-Hayatımda yaşadığım her şey beni bu kaya parçasına itmiş.
İşte beni etkileyen kısmı buydu. Yani tüm o yaşadıkları, yaptığı her şey, bu kadar maceracı olması, annesinin telefonlarını açmaması, gittiği yerden kimseye bahsetmemesi... hepsinin sebebi buymuş. Çünkü o kaya parçası onun hayatında bir dönüm noktası. Ve bir şekilde olması gerekiyordu.
İnsan kendi hayatında da böyle düşündüğü zamanlar olabiliyor. Çok çok istediği bir şey varken ve o hayatının amacı olmuşken başarısız olunca fark edebiliyor ki aslında zaten öyle olması gerekiyormuş. Ya da ne derler, heh hayırlısı oymuş. Tabi film için bu pek geçerli olmayabilir ne de olsa kolunu kesmek zorunda kalıyor (ay sonunu söyledim!) ama kötü de olsa mutlaka insan o yaşadığı şeyin hayatını nasıl da başka bir yöne sürüklediğini hissediyor. Hayatının amacı sandığı şey olmayınca aslında onun sadece merdivenin bir basamağı olduğunu anlıyor. Ve daha önünde çıkılması gereken bir sürü basamak olduğunu fark ediyor.
Bu konuya daha sonra yine değinmek üzere burada kesiyorum.. cut!
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder