İlk sevgilimle öpüşürken bende zerre duygu uyandırmamışı ne yazık ki. Tabii ben buna ilk kez öpüşeceğimi söylememiştim, utanmıştım. Çocuk da böyle çok yakışıklı, sosyal, her ortama uyan, dibimin düştüğü biriydi. Gittik güzel bir sahil kenarına, oturduk. Yakınlaşmalar falan derken öpüşmeye başladık. Ben kendi kendimi havaya sokmaya çalışıyorum ovv may gadd öpüyor ehi falan diye düşünüyorum. Ama yok, olmuyor. Bana bir garip geldi tabi. Ya alaam öpüşmek dedikleri bu muydu? Öyk bu ne be. Böyle düşünceler geçiyor kafamdan. Ya acaba aseksüel falan mıyım diye bile düşündüm. Yine de pes etmemiştim ama çok güzelmiş gibi davranırsam belki güzel olur desem de olmadı. Öyle kötü bir deneyim olarak kaldı bende. Çocukla da bir kaç gün sonra yolları ayırdık zaten.
Ben iyice paranoyaklaştım bundan sonra. Ya millet nasıl şehvetle öpüşüyor bende mi sorun falan diye kafayı yiyorum. Sonra uzun bir süre sevgilim de olmadı. İyice soğumuştum zaten ben de, lisedeki tüm çocuklar züppeydi.
Derken ben benim melekle tanıştım. Cidden melekti ama nasıl ruhumu okşuyordu. Sevgili olduktan sonra bile 1 ayımız konuşmakla geçti. Sonra geldi çattı o gün. Buluştuk. Ben yine korkuyorum ya hoşuma gitmezse diye ama kalbim çarpıyor bu sefer, bakışları bile içimi hoş etmeye yetiyor. Öbür hayvan gibi de daha ilk fırsatta girişmedi dudaklara zaten, uygun zamanı bekledi. Biz öpüşmeye başlayınca tamam dedim, oh hayatın anlamını keşfettim sonunda. Sorun bende değilmiş yehhuu. Daha güzel bir şey olamazdı herhalde o an. Eski sevgiliye de kafamda iyice aşağıladım beceriksiz diye. Tip mip tamam da resmen bok gibi öpüşüyormuş meğersem.
Öpüşmek deyince tamam dudaklar birbirine değiyor, ilk kime değiyorsa ondadır olay gibi gözükse de, sana o duyguyu yaşatandadır asıl olay bence. Böyle bozuk bir cümleyle de yazıma son veriyorum.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder